به‌خاطر پونه (۱۳۹۱) (۱)
نویسنده و کارگردان: هاتف علی‌مردانی
تهیه‌کننده: امیرعباس گردان
ژانر: درام/ اجتماعی
محصول: ایران
مدت: ۹۰ دقیقه
“توجه فرمایید، با خواندن این مطلب، ممکن است داستان فیلم لو برود.”
فیلم به‌خاطر پونه سعی دارد اضمحلال یک مرد و به‌طبع آن یک عشق و زندگی ِ مشترک را به تصویر بکشد که ناکام می‌ماند و جز بازی ِ متوسط و گاها خوب ِ ـ تنها در بعضی سکانس‌ها ـ فرهاد اصلانی در نقش مجید، فیلم نکته‌ی قابل تأمل دیگری ندارد.
فیلم‌نامه سطحی نوشته شده و فیلم‌ساز با فلاش‌بک‌های متعدد و تودرتو، قصد دارد فیلم را مرموز و پر از گره نشان دهد؛ اما تودرتویی ِ فلاش‌بک‌ها فقط بیننده را گیج می‌کند و باعث می‌شود همان داستان یک خطی فیلم را هم فراموش شود و هویت فیلم، کاملا از بین برود.
اصرار فیلم‌ساز برای نشان دادن تقابل سنت و مدرنیته هم کارآ نیست و از خاله‌زنک بازی‌های مادرشوهر و خواهر شوهر و عروس، فراتر نمی‌رود. درست مانند سکانس ِ ادامه‌ی دعوا در پاسگاه پلیس که مجید اصرار دارد و تهدید می‌کند از جوانی که قرار است باجناق او شود نمی‌گذرد و می‌خواهد از خواستگار خواهر زنش، به جرم بی‌ناموسی شکایت هم بکند.
این نوع از لمپنیسمی که به کاراکتر مجید در فیلم نسبت داده شده، نه‌تنها روی او نمی‌نشیند، بلکه بیشتر موجب خنده‌ی بیننده می‌شود و سکانس ِ پاسگاه را بدل به سکانسی بی‌محتوا و ناقص می‌کند.
مجید نمونه‌ی یک مرد ِ متوقع و بی‌مسئولیت است که دو قورت و نیمش هم باقی‌ست و نباید دل ِ کسی برایش بسوزد. آدمی شکاک و سرگردان که معلوم نیست با چه باصلاح‌دید و رویکردی یک‌مرتبه از یک معتاد، تبدیل می‌شود به کاراگاه مجید و با ظاعری شیک و بدنی سالم و قبراق برای دانستن جواب سوال‌هایش به خانه‌ی پدری پونه (هانیه توسلی) می‌رود، تا هم خیانت همسرش را ثابت کند و هم دروغ‌گویی‌های او را؛ و انگار نه انگار که این مرد تا چند روز پیش مصرف‌کننده‌ی تریاک و شیشه بوده.
حرف ِ فیلم به‌خاطر پونه، معلوم نیست و در نهایت نتیجه‌ای هم از آن حاصل نمی‌شود. این فیلم، نه برشی از زندگی یک زوج است، نه یک درام ِ درست و حسابی ِ اجتماعی،نه فیلمی آگاهی دهنده و نه حتی یک ابسورد. فیلمی که هیچ سوالی را پاسخ نمی‌دهد و این قدرت را هم ندارد که بذر یک سوال ساده را در ذهن مخاطبش بکارد.
پی‌نوشت:
۱) برای دریافت اطلاعات بیشتر در مورد فیلم «به‌خاطر پونه» اینجا کلیک کنید.
ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ به‌خاطر پونه به‌خاطر پونه
