یک دزدی عاشقانه (۱۳۹۴) (۱)
امتیاز فیلم «یک دزدی عاشقانه»: + ( نیم از پنج)
کارگردان: امیرشهاب رضویان
نویسنده: امیر شهاب رضویان / تهمینه بهرام علیان/ محسن نبوی
تهیه‌کننده: ناهید دل‌آگاه
ژانر: کمدی-رمانتیک
محصول: ایران
مدت: ۸۴ دقیقه
“توجه فرمایید، با خواندن این مطلب، ممکن است داستان فیلم لو برود.”
چند سالی‌ست تبِ ساخت فیلم کمدی، به هر قیمتی حتی لکه‌دار کردن کارنامه‌ی کاری‌ِ عوامل!، دغدغه‌ی بسیاری از کارگردانان سینما شده است. کارگردان‌ها علت ساخت کمدی‌های زننده، بی‌محتوا، هجو و آبکی را شاد کردن مردم ولو برای چند ساعت و جدا کردن آنان از مشکلات و دغدغه‌های روزمره بیان می‌کنند و نگارنده نمی‌داند چرا اصلا به‌فروش بالا و تاحدود زیادی تضمین شده‌ی فیلم‌هایی چنین اشاره نمی‌کنند! واقعیت این است که ساخت کمدی – نگارنده تاکید می‌کند کمدی و نه هجویات و جک‌های قومیتی و جنسی که مردم روزانه برای هم در شبکه‌های اجتماعی می‌فرستند ـ بسیار سخت است، سخت‌تر از ساخت درام. در ساخت کمدی باید مراقب بود داستان به ورطه‌ی لودگی نیفتد، خبری از مسخره‌بازی در آن نباشد و خنداندن با مسخره‌بازی درآوردن اشتباه گرفته نشود. فیلم کمدی مانند درام پیام دارد و هدفی خاص را دنبال می‌کند و حرفی که می‌زند تاثیری به‌مراتب مهم‌تر و عمیق‌تر از درام صِرف بر روح و روان بیننده‌اش می‌گذارد؛ این درحالی‌ست که پرده‌های نقره‌ای رنگ سالن‌های سینمای ما سال‌هاست رنگ فیلم کمدی به‌خود ندیده است؛ اما هجویات چرا.
«هزار پا» کمدی بدی‌ست که کارگردانش با توجیه شادیِ مردم، در برابر انتقادات وارده بر فیلمش ایستاده ـ این هم حربه‌ی جدیدی‌ست! ـ؛ اما یک فرق بزرگ با فیلمی چون «یک دزدی عاشقانه» دارد؛ بعد از تماشای هزار پا، مخاطب عام تاحدود زیادی راضی از سالن سینما خارج می‌شود؛ اما این اتفاق برای بیننده‌ی یک دزدی عاشقانه نمی‌افتد، بلکه او غرولندکنان خواهد گفت حیف پولی و وقتی که بابت این فیلم صرف شد.
یک دزدی عاشقانه مانند اکثر آثارِ این‌چنینی، به‌اشتباه اسم فیلم کمدی را یدک می‌کشد. این هم روشی‌ست، هجو بسازیم، شعور بیننده را به‌سخره بگیریم و بگوییم این فیلم کمدی‌ست تا حتما بفروشد.
این فیلم از خلق روند عاجز است، عاجز در اینجا به‌معنای مطلق کلمه است. تیتراژ ابتدایی معمولی دارد به سبک و سیاق فیلم «حسن کچل» علی حاتمی و بعد هیچ و هیچ. قصه‌ای وجود ندارد که اتفاقی بیفتد. احتمالا برنامه این بوده که فرهاد آئیش و مهدی هاشمی اگر کنار هم باشند، بلدند شیرین‌کاری کنند، بانمک باشند و باحضور آن دو، موقعیت‌های کمیک و کمدی خود به خود خلق می‌شوند. خُب، عملا این اتفاق نمی‌افتد و یک دزدی عاشقانه‌ی امیرشهاب رضویان، به لیست یکی از بدترین هجوهای تاریخ سینمای ایران، اضافه می‌شود.
پی‌نوشت:
۱) برای دریافت اطلاعات بیشتر در مورد فیلم «یک دزدی عاشقانه» اینجا کلیک کنید.
