عشقولانس (۱۳۹۵)

عشقولانس (۱۳۹۵) (۱)

امتیاز فیلم «عشقولانس» از پنج ستاره: + (نیم از پنج)

نویسنده و کارگردان: محسن ماهینی
تهیه‌کننده: عبدالله باکیده
ژانر: کمدی
محصول: ایران
مدت: ۹۰ دقیقه

“توجه فرمایید،‌ با خواندن این مطلب، ممکن است داستان فیلم لو برود.”

اگر بتوانیم جلوی خنده‌‌ی تلخ‌مان را گرفته و اسم بامسمای فیلم را کنار بگذاریم، حیران کارگردانی و بازی شخصیت اول فیلم، محمدعلی محمدی (امیر) می‌شویم؛ و با همه‌ی وجود تأسف می‌خوریم به حال و روز سینمای ایران که چندی‌ست ترمزش بریده و هر لحظه بر شتاب سقوطش، افزوده می‌گردد.

بحث اصلا این فیلم نیست، ماجرا این است که فیلم‌های خوبی که این روزها در هنر و تجربه نمایش داده می‌شوند، برخلاف عشقولانس (این چه اسمی‌ست!) و امثال آن، سرشان به تن‌شان می‌ارزد و ارزش وقت گذاشتن و تماشا کردن را دارند؛ اما انگار به‌همین دلیل، یعنی خوب بودن و ارزش هنری داشتن، محکوم هستند به درست دیده نشدن و زندانی ماندن در سالن‌های محدود هنر و تجربه.

فیلم‌‌هایی که خط داستانی درست دارند، سیلی از بازیگران را به زور در آن جا نداده‌اند، شعارهای پوچ و تو خالی و از مد افتاده نمی‌دهند، یک مرتبه از ژانر طنز نمی‌پرند به ملودرام و جنگ و شهید و معنویت و خدا و متحول شدن، بازیگرانش نقش‌آفرینی می‌کنند، جنگولک‌بازی در نمی‌آورند و هنوز برای خنداندن بیننده به لهجه‌های شیرین اقوام ایرانی متوسل نمی‌شوند، داستانِ زندگی کاراکترهایش همواره ختم به‌خیر نشده و همه‌شان سر سفره‌ی عقد نمی‌نشینند و عروس و داماد نمی‌شوند و در مجموع،‌ فیلم‌های هنر و تجربه، برخلاف فیلمی چون عشقولانس (یک نام‌گذاری نبوغ‌آمیز!) حرفی برای گفتن و پیامی برای رساندن دارند.

واقعا چرا نساختن چنین فیلم‌‌هایی سخت‌تر از ساخت‌شان شده؟ دزدی که همیشه دست توی جیب مردم کردن و بالا رفتن از دیوار خانه و محل کسب‌شان نیست، گاهی دزدیدن تفکر، وقت و مصادره‌ی نام مقدس هنر و هنرمندی، به مراتب بدتر و کثیف‌تر از دزدی مال آدم‌هاست؛ شرم بر دزدانی این چنین..

پی‌نوشت:

۱) برای دریافت اطلاعات بیشتر در مورد فیلم «عشقولانس» اینجا کلیک کنید.