نام دیالوگ: شب شعر
نام فیلم: شب‌های روشن (۱۳۸۱) (۱)
کارگردان: فرزاد موتمن
نویسنده: سعید عقیقی
ژانر: ملودرام / فلسفی / کالت
محصول: ایران
مدت: ۹۰ دقیقه
فیلم شب‌های روشن، می‌خواهد کالت باشد، عالی باشد، متوسط یا زجرآور؛ هر چه باشد و هر چه که هست فیلم محبوب من نیست؛ اما نمی‌توانم بگویم برخی از دیالوگ‌های فیلم مرا تحت تاثیر خود قرار نداد. حتی حالا که بعد از گذشت این همه سال دوباره به سراغ این فیلم رفتم همان دیالوگ‌ها باز هم بر دلم نشست و این‌بار عمیق‌تر هم نشست.
***********
«مرد فکر نمی‌کنی آدما واسه مخفی کردن احساس‌شون دلیل دارن؟
زن دلیل‌شون از هم دورشون می‌کنه.. چه دلیلی از عشق مهم‌تره؟.. اینو گوش کن.. وقتی حواست نیست، زیباترینی، وقتی حواست هست، فقط زیبایی، حالا حواست هست؟… باورت می‌شه یک هم‌چین آدمی…
مرد شعر ماله خودشه؟
زن آره، چطور مگه؟
مرد می‌گم بی‌وفاییش به صداقتش در..
زن چدتا هوادار مثل تو داشته باشه، دیگه اصلا نمی‌آد..
مرد یه شعر گوش می‌کنی؟
زن آره..
مرد با صد هزار مردم تنهایی، بی صد هزار مردم تنهایی..
زن این شعر نو دیگه، نه؟
مرد نه خیلی نو، مال هزار سال پیشه.
زن شوخی می‌کنی؟! به نظر خیلی تازه می‌آد
مرد شعر کهنه و نو نداره، یا خوبه یا بد..»
پی‌نوشت:
۱) برای دریافت اطلاعات بیشتر در مورد فیلم «شب‌های روشن» اینجا کلیک کنید.
ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ
ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ
