دنی کالینز (۲۰۱۵) (۱)
(2015) Danny Collins
امتیاز فیلم «دنی کالینز» از پنج ستاره: ***+ (سه و نیم از پنج)
نویسنده و کارگردان: دن فوگلمن
تهیه‌کننده: نیمیت منکاد / جسی نلسون / دنیس دی نووی / شیوانی راوات
ژانر: کمدی-درام
محصول: ایالات متحده آمریکا
مدت: ۱۰۶ دقیقه
بخشی از افتخارات:
۱) نامزد دریافت جایزه‌ی گلدن گلوب برای بهترین بازیگر نقس اول مرد در فیلم درام-کمدی یا موزیکال برای آل پاچینو در سال ۲۰۱۶
۲) نامزد دریافت جایزه‌ی بهترین فیلم از جشنواره‌ی پریزم در سال ۲۰۱۶
۳) نامزد دریافت جایزه‌ی بهترین بازیگر دختر زیر سیزده سال از جشنواره‌ی آرتیست جوان در سال ۲۰۱۶
اگر برای شما خوشبختی و سعادت تنها در شهرت و دارایی خلاصه می‌شود، پیشنهاد می‌کنم حتما فیلم دنی کالینز که براساس داستانی واقعی‌ست را با بازی همیشه خوب و درخشان ال پاچینو ببینید و به درون زندگی خصوصی یک راک‌استار موفق پا بگذارید؛ کسی که به نظر می‌رسد همه چیز در زندگی دارد: اسم و رسم، ثروت، خانه‌ای مجلل، اتومبیلی خوب، پارتنری جوان و زیبا و..؛ اما در حقیقت، او آرامش ندارد و می‌شود گفت که خوشبخت نیست تا که مدیر برنامه‌اش (کریستوفر پلامر) نامه‌ای پراحساس و تشویق‌گر از جان لنون را به او می‌دهد که چهل سال پیش نوشته شده؛ ولی هرگز به دست دنی نرسیده بوده. این نامه ـ که اتفاقا آن هم واقعی‌ست و توسط لنون نوشته شده ـ هم نقطه‌ی عطفی در زندگی دنی ایجاد می‌کند و هم نقطه‌ی عطف اول فیلم به‌شمار می‌آید.
فیلم ریتم مناسبی دارد، دل‌نشین است و زوج پاچینو و آنت بنینگ در نقش مری، موفق عمل می‌کنند، آن‌قدر موفق که احتمالا به فکر فرو می‌روید که این دو چرا تا قبل از فیلم فوگلمن، با هم بازی نکرده‌اند. کاراکتر دنی شوخ‌طبع است و بیشتر بار کمدی قصه را به‌دوش می‌کشد، همین شوخ‌طبعی اوست که بسیاری از تقابل‌های داستان را موجب می‌شود، بغرنج‌شان می‌کند یا سر و سامان‌شان می‌دهد.
دنی کالینز، فیلم خوبی‌ست، کم و زیاد ندارد، همه چیزش به اندازه‌ست و در چهارچوبی صحیح جلو می‌رود. نمی‌شود گفت این فیلم یک شاهکار است، نه نیست؛ اما مسلما جزو فیلم‌های خوبی‌ست که باید دید و از آن آموخت که هیچ‌وقت، هیچ‌وقت برای تغییر دیر نیست، فقط کمی اراده می‌خواهد و امید و البته سرسوزنی شوخ‌طبعی.
پی‌نوشت:
۱) برای دریافت اطلاعات بیشتر در مورد فیلم «دنی کالینز» اینجا کلیک کنید.
